– سلام
– سلام ;;)
– ببخشید شما عکاسید ؟
– بله ;;)
– کارت عکاسی دارید ؟
– نه !
– شما به چه حقی دارید عکاسی می‌کنید ؟
– ببخشید مگه کار الانم من جُرمِ ؟
– طبقِ قوانین جمهوری اسلامی ایران کار الان شما جرم هست . دوربینتُ بده .
– (من با حالت اگرسیو ) : اصلا شما کی هستید که به من گیر دادید ؟ کارتتون رُ ببینم.
– (طرف لباس شخصی بیسیم خود را در می‌آورد ) کارت میخواهی ؟ الان بیسیم میزنم بیان ببرنت .
– (من با ترس ) مگه من از چی عکس گرفتم ؟
– عکاسی از ساختمان‌های اداری ، نظامی و امنیتی ممنوع و جُرمِ .
– میدون انقلاب که هیچ کدوم از اینا نیست !
– دوربینُ بده
– ( من دوربین را بهش می‌دهم )
– عکس خانوادگی روش داری ؟
– نه .
– ( تمام عکس هام رو دید و مموری را فُرمت کرد )
– کارت شناسایی ؟
-( من در حالی که هم گواهی نامه و هم کارت دانشجویی در کیفم دارم ) ندارم .
– هیچ چیزی همراهت نیست ؟
– نه .
– خب پسر خوبی بودی ، این دفعه کاری باهات نداریم ولی ما همینجاییم اگه دوباره ببینیمت یک ضرب می‌بریمت پاسگاه . ( دوربین را بهم می‌دهد )
– (من زیر لب ) برو گمشو .
– ( طرف می‌شنود) خفه شو و زر زر نکن وگرنه همینجا مثل سگ می‌زنیمت به این نرده‌ها لهت می‌کنیم .
– درست صحبت کن .
– گمشو نبینمت .
– ( من دور میشم ازش)
پ.ن : کشورمون از لحاظ قوانین عکاسی جز آزادترین ها است ولی امان از قوانین نانوشته 🙂
رنگ : رنگ رفتن ، رنگ خفقان ، طوسی و آبی